Dziś już nie było w nocy tańców na gorącej jak patelnia, ulicy. Może i lepiej, kupione w Santo Domingo klapeczki jeszcze niech troszkę pożyją. Była głośna muzyka, ale to chyba przez hektolitry mrożonej kawy wespół z pinacoladą, nie mogłam zasnąć.
Rano zaokrętowałam się na katamaran, gdzie było pełno turystów i przez blisko dwie godziny darli się niektórzy jak zabijane świnie. Wiem wiem, to wina rumu, który serwowany był na pokładzie do woli.
W Santo Domingo miałam w planach tylko odwiedzić miejsce, gdzie Enrique Iglesias kręcił sceny do jednej z moich ulubionych piosenek - Bailando. Estakada wyglądała dokładnie tak, jak na teledysku :-) nie było tylko przystojniaka Enriquito. Ale byli inni..
Wreszcie rozumiem, co do mnie mówią, bo na Gwadelupie wszyscy gadali po francusku. Wprawdzie uczyłam się tego języka przez cztery lata w liceum, ale zapomniałam, bo nie używam.
Chatka Claude mimo że prosta, to przemyślana, funkcjonalna i czyściutka. Gospodarz małomòwny, do wielu spraw podchodzi na luzie.
Chatka okazała się także fajnym miejscem do spania. Szpary między deskami zastępowały wentylator a moskitiera skutecznie powstrzymała komary.
Na wysepce Marie Galante wysypali się tłumnie pasażerowie z promu, ale nie udało mi się nikogo spotkać, co jechał do Saint Louis, gdzie mieszka mój dzisiejszy gospodarz Claudio.
Przed południem wybrałam się w drogę na lotnisko. Planowałam po drodze odwiedzić kolorową wioskę Calabishi nad Atlantykiem. Dotarłam tam stopem z sympatycznym budowlańcem.
Dominika powitała mnie kompletnymi ciemnościami i rojami komarów przy każdej z latarnii. Na lotnisku szczegółowe pytania o cel podróży i sprawdzenie bagażu.
Lot z St Martin na Guadeloupe opóźniony o pół godziny, ale zdążyłam na kolejny lot na Martynikę. Po drodze słynne San Escobar skąpane w słońcu.
