Tym razem wstałam rano, bo czasu miałam zbyt mało na wszystko i tak. Szybko pod erbilską cytadelę, zrobiłam sobie niezły trening silnej woli i po kilkugodzinnym spacerze, kupiony miałam tylko naszyjnik zrobiony że starej irackiej monety.
Wyjeżdżając z Mirawan znów żałowałam, że nie wstałam skoro świt, pięknie położone jezioro Zrebar pełne było wiosennych ptaków. Kontrast błękitu wody i nieba z lukrowanymi na biało górami, spektakularny.
Niestety, co dobre, kiedyś się kończy. Kiedy wyjeżdżałam z Esfahanu padał deszcz, banalnie, ja też jak zwykle. Po wyjeździe z miasta huk, zachwianie kursu szybkojadącego autobusu. Złapaliśmy gumę.
Sulaymaniyah. W Iraku jest wojna. Kurdystan, to autonomiczny region, gdzie jest spokojnie. To dla uspokojenia moich znajomych, którzy pytają mnie, o kwestie bezpieczeństwa.
Po nocy w autobusie, granicy przekraczanej na wpół świadomie, potem wyścigu mojego autobusu z licznymi tirami, dojechałam cała do Kiziltepe.
Mój lot opóźniony o 4 godziny z Mardin. Właśnie miałam awanturę z jakimś gościem w spodniach z krokiem w kolanach, że usiadłam na miękkim fotelu przy nieczynnym stanowisku gate.
Dwadzieścia godzin w Baku na lotnisku w strefie tranzytowej zlecialo bardzo szybko. Wyspałam się, odpoczęłam i leniwie spędziłam czas. Lot do Teheranu trwał tylko godzinę, więc jak błyskawica byłam już w Iranie.
To dwudziestogodzinne koczowanie na lotnisku w Baku nie jest takie złe. Wyspałam się na lotniskowej kanapie jak królowa. Obudziłam z pięknymi widokami.
Nagarkot. Takie zamglone te Himalaje :-) po dniu spędzonym w hotelowym łóżku i w objęciach sedesu wyrwałam się od razu na hardcorową podróż busami do Nagarkot. Najpierw na dworzec Ratna, potem autobusem do Bhatapur.
Katmandu. Zawsze to miasto kojarzyło mi się z wysokimi ośnieżonymi górami, góralami w kolorowych czapkach i zimnem. Kto by pomyślał, że można się odpalić na raka, siedząc tylko na tarasie i pijąc bananowe lassi.
